Rozdział 46 - Wypadek

***

- (...) Gdyby moja siostra żyła na pewno nie dopuściłaby, żeby się tak zachowywał.

- Zaraz... Zaraz... Czy ty powiedziałaś, że jesteś moją ciocią?

- No tak. - odrzekłam, jeszcze będąc nieświadomą

Kiedy zauważyłam w oku Violetty łzę, od razu wytrzeźwiałam i zrozumiałam, że właśnie wyjawiłam moją tajemnicę. Chciałam coś powiedzieć, ale moja siostrzenica szybko wybiegła z domu, trzaskając przy tym drzwiami.

- Co ja zrobiłam... - zapytałam samą siebie

Wtedy ponownie usłyszałam trzask drzwi. Łudziłam się, że to może być Viola, ale to był tylko Pablo.

- Dlaczego Violetta wybiegła z domu ze łzami w oczach? Chciałem ją zatrzymać i się zapytać, ale szybko mnie zbyła.

- Szkoda gadać... Trochę wypiłam i powiedziałam za dużo... Mianowicie wspomniałam, że jestem jej ciotką.

Wtedy Pablo spojrzał na całą kuchnię, po której szlajały się butelki po piwie.

- Dlaczego się upiłaś? - zapytał zdziwiony

- To wszystko przez ciebie! Wiem, że przychodzisz późno do domu, nie ze względu na pracę! Widziałam cię wchodzącego do domu Tatiany.

- Czy ty myślałaś, że... cię zdradzam?

- A co? Nie jest tak? Więc po co chodziłeś do Tatiany, okłamując mnie, że zostajesz po godzinach?

- Wiem, że źle zrobiłem okłamując cię, ale... to nie tak. Nawet nie pomyślałbym o zdradzaniu cię, a zwłaszcza z osobą, która sama mnie kiedyś zdradziła! Dobrze wiem jaki to ból. A chodziłem do niej, żeby dawać lekcje gitary jej bratu. Nic ci nie mówiłem, bo wiem, że nie lubisz Tatiany...

A więc się myliłam przez ten cały czas... Boże, jaka ja byłam głupia... Czemu od razu się go o to nie zapytałam?

- Eh... Wszystko się łączy w logiczną całość...

- Czy ty... upiłaś się przeze mnie?

- ... Teraz to nie ważne, bo musimy znaleźć Violettę. Z tych nerwów może sobie coś zrobić! Pójdę ją szukać. 

- Pomogę ci. 

Razem wybiegliśmy na zewnątrz, ale nigdzie jej nie było widać. 

- Może poszła do domu.

- Chodźmy.

Pobiegliśmy szybko w stronę willi Castillo, bo teraz żadne z nas nie pomyślało, żeby wziąć samochód. 

***

Drzwi otworzyła nam Olga. 

- Dobry wieczór. - przywitała się wesoło

- Violetta jest w domu?! - zapytałam zdyszana

- Nie ma. Poszła do ciebie jakiś czas temu. Nie była u was?

- Była, była... Jakby się pojawiła to mnie o tym poinformujcie.

- Dobrze...

- A i jeszcze jedno... Nic nie mów Germanowi. Tylko niepotrzebnie go zaniepokoimy. 

- Rozumiem.

Pożegnaliśmy się i ruszyliśmy w dalsze poszukiwania. 

Przeszukaliśmy już chyba 1/4 Buenos Aires, ale jej nadal nie było widać. Już zaczęłam wątpić, że jest bezpieczna.

- Boże... Pewnie jej już się stało... To wszystko moja wina...

- Przestań się obwiniać Angie. I nie martw się, Violetta jest już dorosła, nic jej nie jest.

- Skąd ta pewność? Już się robi ciemno...

- Zaufaj mi. 

Nagle zauważyłam ją idącą niedaleko fontanny. Zawołałam ją, ale chyba nie słyszała. Szła przez pasy, kiedy nagle... spostrzegłam rozpędzony samochód, który nie wyglądał, żeby miał zamiar się zatrzymać. 

- VIOLETTA! - zawołałam najgłośniej jak umiałam. Pobiegłam z całych sił w jej stronę.

- Angie, stój! - zawołał Pablo. Chciał mnie złapać, ale byłam szybsza.

Jeszcze chwila i auto ma się zderzyć z moją siostrzenicą... Byłam już przy niej i popchnęłam ją na bezpieczną odległość. Tylko poczułam straszny ból i że zderzyłam się z samochodem. Potem nastała ciemność.

♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡

Wybaczcie.

Tyle mam do powiedzenia XD

Do niedzieli! ;3;